Hallo allemaal,
Ik wil jullie graag vertellen waarom ik de afgelopen maand niet veel heb gepost en wat dat betekent voor de toekomst.
Het begon allemaal een paar maanden geleden met een ‘toeval’. Robert F. Kennedy, jr. kende mijn werk van daarvoor vaag, als mede Covid-dissident en milieuactivist. Maar dat had weinig te maken met dit toeval. Het kwam zo: een van mijn lezers won een loterij voor ‘een dagje valkenieren met Robert F. Kennedy jr.’ Ze mocht een gast meenemen en ze nodigde mij uit.
Zo begon de relatie. Al snel hadden RFKjr. en ik regelmatig contact. Ik nam deel aan een pre-launch meeting met hem en andere adviseurs, waar ik mijn ideeën over strategie en boodschap presenteerde. Ik was diep geroerd door hun ontvankelijkheid. Ik had nooit verwacht dat mijn ideeën zouden aanslaan bij een grote politieke campagne. Althans, niet tijdens mijn leven.
Een van de belangrijkste raakvlakken van resonantie was het thema verzoening, eenheid en het helen van de kloof. Zoals ik al vaak op deze pagina's heb gezegd, vormen polarisatie en verdeeldheid de kern van onze huidige crisis. Met sociale samenhang kunnen we elke uitdaging aan. Zonder coherentie zijn zelfs marginale veranderingen onmogelijk te realiseren. Het meta-verhaal dat door beide partijen wordt gedeeld, namelijk dat het probleem ‘die vreselijke mensen aan de andere kant’ is, is zelf het echte probleem. Het soort leider dat we vandaag de dag nodig hebben is niet iemand die zich in het ene kamp vestigt om oorlog te voeren tegen het andere, maar iemand die het potentieel voor eenheid achter de verdeeldheid kan zien. Het is iemand die gedeelde morele waarden en universele menselijke aspiraties kan aanboren.
Ik ben het niet noodzakelijkerwijs eens met de heer Kennedy over elk onderwerp. Wat ik bewonder aan hem is dat hij zich niet omringt met aanbidders en jaknikkers. Hij kan goed tegen kritiek. Hij is openhartig over wat hij wel en niet weet. Hij is bereid om zijn ongelijk toe te geven en van gedachten te veranderen, maar hij heeft wel een sterke overtuiging. En hij luistert: iedereen die met hem praat, weet dat hij of zij gehoord wordt.
De afgelopen 20 jaar heb ik vooral in de tegencultuur gewerkt en zo goed mogelijk bijgedragen aan de transformatie van de mythes die onze beschaving bepalen: het verhaal van de afscheiding, het paradigma van vooruitgang door controle, de natuur als ander, enzovoort. Ik zei vaak dat verandering van binnenuit begint. De ideologische kern van de cultuur is uitgehold en laat de oppervlakkige structuren intact, als een huis dat door termieten is aangetast en dat bij een aanraking instort. Velen van ons hebben diep in hun innerlijk arbeid verricht. Ze hebben hun basispatronen van perceptie en relaties veranderd, het werk van diepe genezing gedaan. Nu is de bovenbouw misschien klaar om mee te gaan in die veranderingen. Zodat de transformatie van onderaf haar deel kan worden in deze crisistijd. Ze hoeft dan niet in te storten. Dat was mijn overtuiging tot 2016.
Vanaf dat jaar ongeveer werd ik moe van dit werk. Ik raakte een soort glazen plafond. Ik verloor mijn plezier in schrijven en spreken. Het begon plichtmatig te voelen. Ik werd wars van publieke aandacht en roem. Ik had allerlei redenen waarom ik door moest gaan, en inderdaad produceerde ik in die tijd mijn beste werk. Toch holde iets mij van binnen uit.
Tijdens Covid deed ik nog een laatste poging om mijn steentje bij te dragen om te helpen de ogen te openen voor wat ik zag als een vloedgolf van totalitarisme en waanzin. Tegen het einde voelde ik me een beetje klaar. Klaar met die fase van mijn leven. Zoals ik tegen mijn vrienden bleef zeggen, voelde ik het verlangen om een heel ander pad te bewandelen. Misschien fictie schrijven? Misschien een scenario? Niets van dat al bracht me een motief om enthousiast met iets nieuws aan de slag te gaan. Misschien stop ik er wel mee en word ik een kluizenaar, dacht ik. Maar nee, tot in mijn botten wist ik dat er nog een hoofdstuk voor me lag. Naarmate de jaren vorderden, begon dat gevoel uit te drogen tot er niets meer van over was dan het gevoel van verloren hoop. Misschien zou wat ik verwachtte nooit komen. Of misschien was ik het zelf wel, een soort innerlijke blokkade, een soort zelfsabotage. Mijn gebed in die jaren was: "Maak me nuttig." Ik zei dat tegen mensen met middelen. Ik zei het tegen medicijnplanten. Ik zei het tegen God. Alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft maak me nuttig.
.
Dit ging niet over martelaarschap. Ik geloof dat we hier zijn voor twee basisdoelen. Het eerste is om met ontzag de grootsheid van de schepping te aanschouwen en volledig te genieten van haar vreugden en geneugten. Het tweede doel is om vanuit die voeding verder te geven, om de dankbaarheid om te zetten in dienstbaarheid aan het leven en de schoonheid op aarde. Deze twee doelen zijn gelijk: geven en ontvangen. Dat is de basis van mijn wereldbeeld, het meest direct belichaamd in mijn boek Sacred Economics uit 2011. Het is ook de basis van gezondheid en geluk. Doelgericht zijn opent het kanaal van levenskracht door het hele lichaam-geestsysteem.
In dit licht kun je je wel voorstellen hoe blij ik was toen ik een onverwachte proeftuin vond om mijn filosofie op een nieuwe, praktische manier toe te passen. Ik ben elke dag dankbaar dat hij een landingsplaats heeft gevonden. Ik ben dankbaar dat de impuls van ‘de mooiere wereld waarvan ons hart weet dat die mogelijk is’ een nieuwe uitdrukkingsmogelijkheid heeft gevonden.
Wat betekent dat voor mijn column op Substack? Ik heb overwogen om die op pauze te zetten, maar ik heb besloten om te blijven schrijven. Waarom? Omdat het winnen van de campagne voor RFKjr. als president van de Verenigde Staten niet het einddoel is. Uiteindelijk dient de campagne hetzelfde als wat ik heb geprobeerd te dienen door te schrijven. Ik noem het soms het tijdperk van de hereniging. Zou het kunnen dat het keerpunt nabij is?
Ik zal blijven schrijven, hoewel misschien minder frequent dan voorheen. De werelden waarin ik terecht ben gekomen zijn een bron van veel nieuwe inzichten in politiek, beleid en politieke filosofie. Uiteraard zal ik niet vertellen over het reilen en zeilen van de campagne. Noch zullen mijn schrijfsels de standpunten van de heer Kennedy vertegenwoordigen. Maar wat ik ook schrijf, u zult weten dat dergelijke ideeën en gevoelens op zijn terrein liggen. Deze blog bevat de gedachten van een filosoof die zich op het terrein van de politiek begeeft (maar gelukkig zelf geen politicus is).
Nog één ding. Hoewel ik zei dat het winnen van de campagne niet het uiteindelijke doel is, ben ik ervan overtuigd dat RFK Jr. zal winnen. Ja, ik weet van alle obstakels, de laster in de media, de censuur, de machinaties van de Deep State. Maar ik heb een griezelig voorgevoel van overwinning. Als mensen echt naar de heer Kennedy luisteren en zijn voelbare intelligentie, humor, vriendelijkheid en authenticiteit voelen, dan blijven de lasterpraatjes over zijn karakter gewoon niet hangen. De reacties tot nu toe vanuit het hele politieke spectrum zijn ongelooflijk. Amerika is klaar voor een historische opstand van de macht van het volk. En het is niet 'RFK jr. tegen de gevestigde orde.’ Velen in de bureaucratie, in de C-suites, in de zalen van de macht wensen, net als ik, bevrijding van de bevroren structuren van instituties, gewoonten en psychologie die hen in de val hebben gelokt. Ook zij zijn van binnenuit uitgehold.
Het meest bemoedigend voor mijn optimisme is mijn ervaring met het kernteam en de kandidaat zelf. Nooit eerder ben ik een groep mensen tegengekomen die zo getalenteerd en intelligent is en tegelijkertijd zo onbaatzuchtig. Ik heb geen onenigheid of kantoorpolitiek gezien. Iedereen is bereid om zijn ego opzij te zetten in dienst van de gemeenschappelijke zaak. Dat laat een soort licht binnen dat mijn eigen schaduwkanten verlicht, zoals subtiele trekjes van territorialiteit en verlangen naar goedkeuring en erkenning. Voor mij is dit een spiritueel proces. Misschien vertel ik daar in volgende afleveringen meer over.
Als je dit interessant vindt, blijf dan geabonneerd op deze blog. Als je iets van de opwinding en hoop voelt die ik voel, doneer dan alsjeblieft aan de campagne. Ga ook naar de campagnewebsite en bekijk een aantal van de video's. In de komende dagen zal ik een gesprek delen dat Bobby en ik vorige week hebben opgenomen.
Heel erg bedankt aan al mijn lezers. Ik hoop dat de meesten van jullie bij me blijven op het volgende deel van deze reis.
Charles