Kinderhandel en -misbruik: de schaduw die wij delen
Hoe we ALLEMAAL verantwoordelijk zijn en niet alleen de elites
Er bestaat geen leuke manier om te zeggen wat ik nu ga zeggen:
We zijn allemaal verantwoordelijk voor kinderhandel en -misbruik.
En nee, ik bedoel niet dat we allemaal letterlijk kinderen misbruiken en ook niet dat we kinderhandel en kindermisbruik stilzwijgend toestaan als we niet bezig zijn met pogingen om gezamenlijk ‘de elites’ publiekelijk te guillotineren. Ik bedoel dat we allemaal, collectief, een overtuiging delen met diezelfde ‘elite kinderhandelaren en -misbruikers’ waar we online zo graag tegen tekeer gaan. Die overtuiging is deze:
‘Kinderen bestaan om ze te gebruiken.’
Voordat ik verder ga, zal ik mijn vooringenomenheid (en mijn belang) erkennen bij het gesprek over dit onderwerp: Toen ik nog een meisje was werd mijn zingen uitgebuit. Daar ben ik heel open over geweest. Om een lang verhaal kort te maken: de kerk uit mijn jeugd dwong me om te zingen onder bedreiging van hel en verdoemenis en verdiende daar geld aan (waar ik zelf nooit een cent van heb gezien). Maar goed, ik ben aan het genezen. Dit genezingsproces heeft me geleerd dat de drang om kinderen uit te buiten - niet alleen seksueel, maar ook emotioneel en mentaal - heel gewoon is.
Zo gewoon zelfs, dat de impuls om een kind uit te buiten grotendeels onopgemerkt blijft door dezelfde mensen die indrukwekkende hoeveelheden energie steken in het documenteren, analyseren en ontmaskeren van celebrity kindermisbruikers, zoals we nu bijvoorbeeld zien aan de wildgroei van krantenkoppen over P. Diddy en niet te vergeten de schandalige populariteit van Quiet on Set. Vanuit mijn gezichtspunt (waar het duidelijk is dat misbruik van kinderen veel voorkomt) zie ik alle samenzweerderige hype rond kinderhandel door de elite als een klassiek geval van Projectie. Projectie, waarmee ik bedoel dat we het onszelf heel maken door in anderen te zien wat we weigeren in onszelf te zien. Zo werkt de Schaduw meestal.
We hebben de neiging om te rebelleren tegen en kritiek te leveren op de dingen die ‘te dichtbij komen’, omdat het te pijnlijk is om toe te geven dat we zelf net zo kunnen zijn als datgene wat we haten. Dus als 'wakkeren' zeggen dat het onthullen van kinderhandel en -misbruik door de elite of beroemdheden het begin is van wereldwijde gerechtigheid, dan hebben ze alleen gedeeltelijk gelijk. Want zo lang wij denken dat de elite dingen doet die wij, normale rechtschapen mensen NOOIT zouden doen, komen we nergens!
Nee, wakker worden, echt wakker worden betekent: wakker worden voor onszelf. Dat is het begin van ons ontwakingsproces. Het begin van bewustwording van onze collectieve Schaduw. Het begin van een wereldwijde rechtvaardigheid die van ONS ALLEN zal vereisen dat we de consequenties onder ogen zien van hoe we bijdragen, hoe we mede creëren en hoe ook wij de energie van kinderen vampiriseren voor ons eigen voordeel en plezier.
Konden vampiers zichzelf maar in de spiegel zien
Laten we dus eens kijken hoe we het gevoel cultiveren en in stand houden dat ‘kinderen er zijn om gebruikt te worden.’ Laten we beginnen met het gebruikelijke refrein dat kinderloze mensen, vaak te horen krijgen: “Maar als je geen kinderen hebt, wie gaat er dan voor je zorgen als je ouder bent?”
Als mensen dit zeggen, verraden ze zichzelf. Ze geven toe dat ze denken dat hun kinderen er zijn om hen van levenskracht te voorzien terwijl ze die zelf op hun oude dag niet meer hebben. Net als een vampier, eigenlijk. Ze willen dat jonge bloed 😛 "Maar ik heb voor alles gezorgd! Kleding, onderdak, liefde! Ze staan bij me in het krijt!"
Nee, dat staan ze niet. Het is vampierachtig om een mens op deze wereld te zetten met als bijbedoeling om diens energie af te nemen als je geen zin hebt om die van jezelf op te wekken. En dat is maar een voorbeeld. Hier volgen er nog meer:
· - Bedenk eens hoe gewoon het is voor ouders om te doen alsof hun kinderen hen ’hulp in huis’ verschuldigd zijn... alsof die ouders niet vrijwillig de verantwoordelijkheid op zich hebben genomen om een huishouden vol kinderen te runnen. Het kind heeft er niet voor gekozen om hier te zijn - jij hebt dat voor hem gekozen. Doe je eigen werk, vampier.
· - Bedenk eens hoeveel ouders van hun oudere kinderen verwachten - nee, hen dwingen - om op hun jongere broertjes en zusjes te passen, alsof die oudere kinderen alleen maar geboren zijn om hun ouders te ’helpen’ met opvoeden. Nogmaals: voed je eigen kinderen op, vampier. Jij hebt ervoor gekozen om ze te krijgen.
· - Denk aan hoe boos sommige mensen zijn als een kind hen niet wil knuffelen. Je hebt geen recht op hun genegenheid, vampier.
· - Denk eens aan hoeveel ouders ‘plaatsvervangend leven’ door hun kinderen te dwingen tot activiteiten die ze zelf niet zouden kiezen - sport, acteren, wat dan ook. Wat dacht je ervan om je eigen leven te leiden, vampier?
- (Zijdelingse vraag: Het is grappig dat Quiet On Set zich vooral richt op roofdieren in de entertainmentindustrie, zoals Dan Schneider, maar ik vraag me af WAAROM WIJ überhaupt KINDEREN ALS ENTERTAINERS GEBRUIKEN?! Is Dan Schneider echt het probleem, of is het ons collectieve verlangen om kinderen in de schijnwerpers te zetten voor ons eigen vermaak, voorbij gaand aan de vraag of ze dat zelf wel willen? In Utopia zouden ‘professionele kinderentertainers’ volgens mij niet eens denkbaar zijn. Maar misschien is dat gewoon mijn eigen jeugdtrauma dat spreekt 🤷🏽♀️🤸🏽.) Het is één ding om een kind te leren wat het betekent om verantwoordelijk te zijn, door ze te laten zien hoe ze ‘klusjes’ moeten doen en voor anderen moeten zorgen. Het is nog iets heel anders om het gevoel te hebben dat een kind bestaat om jouw behoeftes te vervullen, hoe praktisch of triviaal die behoeftes ook lijken te zijn. Van kinderen verwachten dat ze de gevers van het leven zijn, is een ernstige omkering.
Nu we het er toch over hebben: Een andere ‘ernstige misvatting’ is het wijdverspreide geloof dat ‘onsterfelijkheid’ vereist dat men jong bloed drinkt om ‘eeuwig jong’ te blijven. Nog verder verwijderd van de waarheid kan eigenlijk niet. Ware onsterfelijkheid - het soort dat ik ken en liefheb - is precies het tegenovergestelde van vampirisme. Het is totale zelfvoorzienende soevereiniteit - je eigen energiebron worden en nooit energie van iemand anders nemen - niet van een plant, niet van een dier en zeker niet van een kind.
Vis ontmoet water
Mijn eigenlijke punt is dat het beschouwen van kinderen als een bron van energie - hoe triviaal de context ook is - fundamenteel vampiristisch is. Of we het nu hebben over iets catastrofaals als kinderhandel en -misbruik of iets heimelijks als het plaatsen van gênante foto's van je kind op sociale media om jezelf te voorzien van een snelle dopamineprikkel door de "likes", in beide gevallen komt het voort uit dezelfde mentaliteit dat kinderen er zijn om gebruikt te worden. Het zijn slechts verschillende gradaties van hetzelfde vernietigende vuur.
Als wat ik zeg te radicaal of extreem lijkt, dan is dat alleen omdat ik water probeer te beschrijven aan een vis. Het vampirisme van kinderen - of gewoon vampirisme, in het algemeen - is zo diep ingebed in onze manier van leven, dat we het meestal niet zien. Net als vissen in een vervuilde zee is dit troebele, besmette water alles wat we ooit gekend hebben. Dan lijkt helder water ‘extreem’.
Gezien het feit dat onze huidige wereld gebaseerd is op vampiristische ‘principes’ (bij gebrek aan een beter woord), nodig ik je uit om je de wereld voor te stellen vanuit het tegenovergestelde perspectief - het perspectief van een Wezen met Vrije Energie - een Ware Onsterfelijke, die het leven in stand houdt niet door het bloed (of moet ik ‘adrenochroom’ zeggen?) van anderen op te zuigen, maar door zelfvoorzienend te worden: als het erom gaat iemand ‘het geschenk van het leven’ te geven, zou je dat ‘geschenk’ dan nog steeds geven als je wist dat je kind je nooit of te nimmer zou bedanken of zou proberen ‘iets terug te doen’? Zou je het geschenk van het leven geven zonder enige daaraan verbonden verplichting voor de ontvanger? Ja?
Gefeliciteerd - je bent op weg om Vrije Energie te ervaren, een overvloed die zo oneindig is dat je niets verliest door te geven en waarbij je niets terugverwacht.
Ook voor degenen onder ons die niet van plan zijn om kinderen te krijgen, geldt nog steeds dat we de vele manieren waarop we onbewust profiteren van het misbruik van kinderen in ons dagelijks leven moeten aanpakken. Kinderarbeid is bijvoorbeeld niet meer expliciet legaal hier in de Verenigde Staten... maar zijn we niet nog steeds onze bloeddorst naar kinderleed aan het verplaatsen naar kinderen in andere landen, met onze egoïstische, hebberige, vraatzuchtige eisen voor slimme apparaten en fast-fashion die door kinderen is gemaakt? Zijn we niet verdomd stom om inhoud te verkondigen over OMG P. DIDDY THAT FUCKING MONSTER [onvertaalbaar] op het internet, terwijl dat internet alleen voor ons beschikbaar is omdat kindslaven koltan hebben gedolven om smartphones te maken voor onze luie, bevoorrechte, schermverslaafde reten?
Heel activistisch! Veel wow! Gefeliciteerd!
Een GEWELDIGE KANS doet zich voor! Omdat dit in de kern een tekst over schaduwwerk is, noem ik mezelf als eerste.
Ik was al een paar weken van plan om deze tekst te schrijven, dus het onderwerp kinderuitbuiting zat in mijn achterhoofd toen ik vandaag boodschappen ging doen en in een opwelling besloot om chocolade te halen. Ik ben dol op chocolade. Ik heb mezelf met trots een ‘chocoholic’ genoemd. Er zijn fases geweest waarin ik geen dag zonder chocolade kon - of eigenlijk kon ik dat wel, maar ik zag het nut er niet van in om mezelf dit overduidelijke genot te ontzeggen. Daarin kwam vandaag verandering terwijl ik de ongeveer 20 soorten chocoladechips op het schap bekeek. Er waren verschillende merken met verschillende labels (puur! wit! glutenvrij! zuivelvrij! suikervrij! - Zoveel heerlijke opties om uit te kiezen!) De prijzen varieerden ook. Eerlijk gezegd dacht ik erover om gewoon de goedkoopste optie te kopen, aangezien de inflatie de laatste tijd te hoog is en ik (zogenaamd) geld probeer te besparen.
Maar toen zag ik het etiket - op slechts één zak chocoladechips - met de tekst ‘Fair Trade gecertificeerd’. Van al deze chocolademogelijkheden was er maar één merk dat misschien een beetje kon garanderen dat kinderen niet tot slaven waren gemaakt en uitgebuit om het te maken. En toen drong het tot me door: hoewel ik er tien jaar geleden al achter was gekomen dat er bij de productie van chocolade sprake kan zijn van kinderslavernij, ‘vergat’ ik dit op de een of andere manier gemakshalve toen ik aan het winkelen was voor mijn ‘verslaving’. Maar nu was het er: het label ‘Fair Trade, dat me confronteerde met het feit dat kinderen werden misbruikt om de heerlijke chocolade te maken waar ik recht op had. Een enkele zak van deze fair trade chocolade kostte 8 dollar. De andere zakken waren 3 en 4 dollar. Die konden om maar een reden zo goedkoop zijn, daar ben ik zeker van.
Ik stond daar, ‘chocoholic’ die ik ben, in de verleiding om een goedkopere zak te kopen ‘om geld te besparen’ en mijn keuze te rationaliseren door tegen mezelf te zeggen “een enkele aankoop beïnvloedt de economie niet, het is maar een zak, hij is al gemaakt dus ik kan hem net zo goed kopen, blah blah blah”....... Totdat er een ander bewustzijn doorbrak, als zonlicht door wolken.
Ik kon zien dat deze keuze niet over de ‘economie’ of de sprookjes van ‘vraag en aanbod’ ging.
In de plaats daarvan ging het over de metafysica van de keuze, de energie erachter, de manier waarop een keuze je de afslag kan doen nemen naar een parallelle werkelijkheid (en dat ook doet).
Als ik zeg dat ik een wereld wil waarin geen enkel kind lijdt voor het plezier van iemand anders...en als ik de keuze krijg om iets te kopen waar een kind voor heeft geleden, alleen maar om kortstondig chocolade te kunnen proeven...en als ik ervoor kies om het te kopen...ben ik dan geen hypocriet? Een verdomde hypocriet?
Dus ik dacht bij mezelf: Ik heb geen recht op chocolade.
Toen - met een voor een verslaafde onbegrijpelijk gemak - legde ik de chocolade neer en ging verder.
Met een knip van de vingers was mijn verlangen verdwenen.
Op dat moment kon ik zien hoe mijn zogenaamde ‘behoefte aan chocolade eigenlijk, op zielsniveau, een vorm van bloeddorst ‘was - want ik was al lang geleden bewust gemaakt van de relatie tussen chocolade en kinderslavernij. Een deel van mij wist dus al die tijd (al was het maar onbewust) dat ik het van het lijden van kinderen consumeerde elke keer dat ik at chocolade at ... en he tal die tijd nog steeds vond het heerlijk vond.
Zo kwam ik in de roes, - die ik metafysisch aan het voeden was via de chocolade die diende als het perfecte dekmantelverhaal voor mijn onderbewuste vampiristische motieven.
Ik was me niet bewust van dit vampirisme in mezelf, totdat dat kleine Fair Trade label me de kans gaf om na te denken (DENK NA!!!!!! 🪞) over waar ik echt naar hunkerde toen ik naar chocolade hunkerde... waarna het mijn verantwoordelijkheid werd om datgene wat eerder onbewust was, bewust te maken.
Zoals dat kleine Fair Trade-label, bied ik je dit essay aan als een kans om na te denken over de mogelijkheid dat een onbewust deel van jou net zo vampierachtig en bloeddorstig is als de kinderhandel elites…-het is zo makkelijk om met de vinger te wijzen naar-.....en dan dat deel van jou, bewust te maken.
Het kan verontrustend zijn om het vampirisme in jezelf te zien. Ik weet het. Ik weet het.
Maar de eerste stap naar het uitroeien van de vampiers ‘aan de macht’ / ’de elites’/ wat dan ook, is om eens goed en lang in de spiegel te kijken.
ALLEEN VAMPIERS KUNNEN DAT NIET.
Alicen Grey
Met dank aan de auteur voor haar welwillende toestemming om de vertaling van het oorspronkelijk Engelstalige essay te publiceren in De veilige veste / Spreek ook jij.