VOOR WIE BEN JIJ?
Mensen vragen me de hele tijd of ik ‘pro-Israël’ ben omdat ik een Jood ben die in Israël heeft gewoond. Mijn antwoord is dat de termen ‘pro-Israël’ of ‘pro-Palestina’ of ‘zionist’ de nuance van denken die de meeste mensen over deze kwestie hebben of zouden moeten hebben niet goed weergeeft. Ze geven zeker niet de mijne weer. Ik heb veel te zeggen. Ik heb de afgelopen 72 uur doorgebracht met schrijven, sms'en en praten met Israëli's, Joden, moslims en Palestijnen. Veel van mijn reacties zullen mensen aan ‘beide kanten’ boos hebben gemaakt, maar ik ben uitgeput en gekwetst en ik denk niet dat er een manier is om deze situatie te bespreken zonder radicaal eerlijk te zijn over mijn standpunten. Dus ik ga proberen zo goed mogelijk te zeggen wat ik denk dat waar is. Laat ik hiermee beginnen: Ik had het zelf kunnen zijn. Een moeilijk af te schudden gedachte als je de video's uit Israël bekijkt - de over een lege vlakte vluchtende concertgangers, de gijzelaars die door de straten worden geparadeerd, de mensen die bij bushaltes of in hun auto's in het hoofd worden geschoten. Ik ging zelf naar die feestjes in de woestijn, ik ging om met Israëli's en Arabieren en Joden en moslims, ik had gemakkelijk een uitnodiging voor een concert in de buurt van Sderot kunnen aannemen en er zorgeloos heen kunnen gaan, om vervolgens zonder aanzien des persoons te worden afgeslacht. Of, wat misschien nog erger is, gegijzeld en gemarteld.
LOGICA VAN DE WRAAK
Ik geloof niet dat Hamas Israëli's vermoordt om zichzelf te bevrijden, noch geloof ik dat ze het doen om vrede te stichten. Ze doen dit omdat ze een demon vertegenwoordigen op de schouder van elke onderdrukte Palestijn die iemand heeft verloren in dit conflict. Ze doen het omdat ze wraak willen. Ze maken de score gelijk en handelen naar de ergste menselijke neiging om bloed met bloed te beantwoorden - een neiging waaraan gemakkelijk kan worden toegegeven na wat hun volk heeft moeten doorstaan. Het zou niet moeilijk moeten zijn om hun logica te begrijpen - het is alleen moeilijk om te accepteren dat mensen in staat zijn om hiertoe gedreven te worden. Hamas niet verdedigen is een erg lage lat om te leggen. Haal hem alsjeblieft wel.
KANAÄNIETEN
Het is niet mogelijk om de hele 5000-jarige geschiedenis van mensen die om deze strook land vechten in één nieuwsbrief samen te vatten. Er zijn genoeg makkelijk toegankelijk plekken waar je er meer over kunt leren als je dat wilt (en velen van jullie zouden dat trouwens moeten doen - veel te veel mensen spreken over deze kwestie met een obscene hoeveelheid onwetendheid, een hoop arrogantie en een smalle historische lens, gericht op de laatste paar decennia). Maar ik zal kort een paar voor mij belangrijke dingen benadrukken. Naar mijn mening heeft het Joodse volk een legitieme historische aanspraak op het land Israël. Joden waren al een half dozijn keer verdreven en teruggekeerd en weer verdreven voor de opkomst van de moslim- en Arabische overheersing van het Ottomaanse Rijk. Natuurlijk is het rommelig, want wij Joden en Arabieren en moslims zijn allemaal neven en nichten van dezelfde Kanaänieten. Maar de Arabieren hebben het land eeuwen geleden op dezelfde manier veroverd als Israël en de Joden in de 20e eeuw: Door conflicten en oorlog.
De Britten versloegen het Ottomaanse Rijk en daarna kwam de Balfour Verklaring. Deze kwam erop neer dat de Britten het gebied aan het Joodse volk toekenden en later probeerden ze die belofte weer in te trekken. Dat gebeurde allemaal vóór de oorlogen zoals die bepalend waren voor de regio sinds 1948. Dat historische moment eind jaren 1940 was uniek. Na de Tweede Wereldoorlog, toen er al veel Arabische en moslimstaten bestonden en er zes miljoen Joden waren afgeslacht, vond de wereldgemeenschap het belangrijk om het Joodse volk een thuisland te geven. In een meer logische of rechtvaardige wereld zou dat thuisland in Europa hebben gelegen als een soort genoegdoening voor wat de nazi's en anderen vóór hen de Joden hadden aangedaan. Of misschien in Amerika - zoals Alaska - of ergens anders. Maar de Joden wilden Israël, de Britten hadden zich aangesloten bij de zionistische beweging, de Britten hadden het Ottomaanse Rijk veroverd waardoor ze de controle over het land kregen en Amerika en Europa wilden de Joden niet. Het resultaat was de staat Israël. De Arabische staten hadden een gedeeld Israël [een Joodse en een Palestijnse staat.(red.)] al voor de Tweede Wereldoorlog herhaaldelijk verworpen en verwierpen het opnieuw na de Holocaust en het einde van de WOII. Ze wilden geen klein stukje van hun land afstaan aan een stel Joodse indringers die het plotseling cadeau hadden gekregen van Britse indringers die honderd jaar eerder waren gearriveerd. Wie kan het hen kwalijk nemen? Het was eeuwen geleden dat er Joden in grote aantallen woonden en nu wilden ze terugkeren als geseculariseerde Europeanen.
KOLONISTEN (?)
Velen van ons zouden waarschijnlijk net zo reageren. Dus gingen ze in gevecht om grondgebied, zoals mensen dat altijd hadden gedaan. De vele bestaande Arabische staten keerden zich tegen de opkomende nieuwe Joodse staat. Eén kant won en één kant verloor. Dat is de realiteit van de wrede, gebroken en gewelddadige wereld waarin we leven, maar het is wel de wereldorde die we nu hebben. Zijn Israëli's en Britten ‘kolonisten’ vanwege deze 20e-eeuwse geschiedenis? Natuurlijk. Maar die opvatting vlakt duizenden jaren geschiedenis en conflict uit, zowel als de context van de Eerste en Tweede Wereldoorlog. Ik zie Israëli's en Britten net zomin als kolonisten als de Assyriërs of de Babyloniërs of de Romeinen of de Mongolen of de Egyptenaren of de Ottomanen die allemaal om dezelfde strook land vochten vanaf 800 jaar voor v. C. tot nu.
De Joodse stichters van de staat Israël hebben toevallig de laatste grote slag om Israël gewonnen. Je kunt niet in een vacuüm over deze kwestie spreken. Je kunt niet doen alsof het nog maar 60 jaar geleden is dat Israël aan alle kanten werd omringd door Arabische staten die hen van de aardbodem wilden wegvagen. Ondanks de verschuiving van het machtsevenwicht deze eeuw, is die dreiging nog steeds een realiteit. Daarover kun je niet praten zonder je te herinneren dat de enige reden waarom de Joden naar Israël gingen, was dat ze de eeuwen daarvoor op de vlucht waren voor een stel Europeanen die hen ook van de aardbodem wilden wegvagen. En toen kwam Hitler nog.
BALANS IS ZOEK
Amerikaanse ACAB-aanhangers [ACAB staat voor All Cops Are Bastards (red.)] hebben een beperkte kijk op deze geschiedenis, en een Amerikaanse lens die woedend maakt om er getuige van te zijn. De journalist Lee Fang verwoordde het perfect:
"Hamas zou de linkse ACAB'ers die gruwelijk geweld tegen Israëli's toejuichen absoluut executeren als ze in Gaza woonden en geweld tegen Palestijnen zouden toejuichen. Aan de andere kant zouden rechtse Amerikanen die de Israëlische onderwerping van Palestijnen blindelings toejuichen, dubbel zo gewelddadig in opstand komen als hun landgenoten aan een soortgelijke bezetting zouden worden onderworpen." (Bron onbekend. (red.))
Veel Amerikanen zien alleen het moderne Israël als de ‘machtige’ in deze dynamiek. Klopt ook. Het is geen eerlijk gevecht en dat is het al tientallen jaren niet omdat de Israëlische regering rijk en vindingrijk is, de steun heeft van de Verenigde Staten en het grootste deel van Europa en een ongelooflijk machtig leger heeft. Daar komt bij dat Israël technologische en militaire vooruitgang heeft geboekt die de balans verder heeft doen doorslaan - en dat allemaal terwijl de Israëlische regering heeft meegeholpen aan het creëren van een grondstofarme openluchtgevangenis voor twee miljoen Arabieren in Gaza.
VRIENDEN IN GEVAAR
De Palestijnen, aan de andere kant, hebben geen echt verenigd leiderschap en de Arabische wereld is verdeeld over de kwestie Palestina. Israël is niet bereid om de mensen in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever meer dan een centimeter vrijheid te geven om te leven. Dit zijn grotendeels de vluchtelingen en afstammelingen van de vluchtelingen van de door Israël gewonnen oorlogen van 1948 en 1967. Je kunt een bevolking van miljoen niet in de toestand houden waarin de mensen in de Gazastrook verkeren en verwachten dat ze niets terug doen. Het spijt me dat ik dit moet zeggen terwijl het bloed op de grond nog vers is.
De Israëli's die werden gedood bij deze aanval hebben grotendeels niets te maken met deze omstandigheden, behalve dat ze geboren zijn in een tijd waarin Israël en de Joden de overhand hebben in dit conflict. Sommige slachtoffers waren niet eens Israëlisch - het waren gewoon toeristen. Daarom beschrijven we hen als ‘onschuldig’ en daarom heeft Hamas met deze aanval alleen maar bevestigd dat het een wrede terreurorganisatie is - een organisatie waarvan ik hoop dat hij snel ten val wordt gebracht, in het belang van zowel het Palestijnse volk als de Israëli's. Maar als iemand met een diepe liefde voor Israël, met vrienden in gevaar en met bekenden van mij die nog steeds vermist, breekt het mijn hart om het te zeggen, maar ik zeg het toch nog een keer omdat het misschien wel het meest saillante punt van context blijft in een warboel vol eeuwen van context: je kunt niet twee miljoen mensen laten leven in de omstandigheden waarin de mensen in Gaza leven en vrede verwachten. Dat kan niet. En dat zou je ook niet moeten doen. Hun omgeving is in strijd met het algemeen-menselijke. Gewelddadige rebellie is gegarandeerd. Gegarandeerd. Zo zeker als dat de zon opkomt. De cyclus van geweld lijkt zichzelf in stand te houden, omdat beide partijen menen een rekening te moeten vereffenen:
CYCLUS VAN GEWELD
1) Israël heeft al wraakzuchtig gereageerd en zal dat blijven doen. Israëls verlangen naar geweld is niet anders dan dat van Hamas - het gaat net zo goed om bloed voor bloed als om welke legitieme veiligheidsmaatregel dan ook. Israël zal "het volste recht hebben om met geweld te reageren". Het omverwerpen van Hamas – overigens een door Israël ten onrechte groepering - zal nu het doel zijn, en burgerdoden zullen worden gezien als noodzakelijke bijkomende schade. Maar Israël zal ook een heleboel dingen doen waar ze het recht niet toe hebben.
Ze zullen flatgebouwen platgooien en burgers en kinderen doden en velen in de wereldgemeenschap zullen waarschijnlijk juichen terwijl ze dat doen. Ze hebben de toevoer van water, elektriciteit en voedsel naar twee miljoen mensen al stopgezet en tientallen burgers gedood in hun vergeldingsbombardementen. We mogen dit nooit accepteren, we mogen nooit uit het oog verliezen dat deze verschrikking mensen treft. Zoals de groep B'Tselem [Het Israëlische Informatiecentrum voor Mensenrechten in de Bezette Gebieden. red.] zei:
"Er is geen rechtvaardiging voor dergelijke misdaden, of ze nu worden gepleegd als onderdeel van een strijd voor vrijheid van onderdrukking of worden aangehaald als onderdeel van een oorlog tegen terreur."
Ik rouw om de onschuldigen in Palestina, net zoals ik rouw om de onschuldigen in Israël. De laatste tijd zijn er veel meer doden gevallen aan hun kant dan aan die van Israël. En er zullen waarschijnlijk nog veel meer Palestijnen sterven in deze golf van geweld. Helaas besteden de meeste mensen in het Westen alleen aandacht aan dit verhaal wanneer Hamas of een Palestijn in Gaza of op de Westelijke Jordaanoever een daad van geweld pleegt. Palestijnse burgers sterven regelmatig door toedoen van het Israëlische leger en hun benarde situatie blijft grotendeels onopgemerkt totdat ze zelf met geweld reageren. Israël heeft dit jaar alleen al naar schatting 250 Palestijnen gedood, waaronder 47 kinderen. En dat is alleen nog maar op de Westelijke Jordaanoever.
2) Elke keer dat Israël iemand doodt uit naam van zelfverdediging, creëren ze een handvol nieuwe geradicaliseerde extremisten die zich gerechtvaardigd zullen voelen om een Israëlisch leven te willen nemen als vergelding op enig moment in de toekomst. De helft van de twee miljoen inwoners van Gaza is jonger dan 19 jaar - zij kennen weinig anders dan de heerschappij van Hamas (sinds 2006), de Israëlische bezetting, blokkades en raketten die uit de lucht vallen. Het lijden van de in deze onschuldige realiteit geboren kinderen is voor mij onbegrijpelijk. Ze zullen nu nog meer lijden door de acties van Hamas en de reactie van Israël, allemaal buiten hun schuld om. Er is geen uitweg uit dit patroon totdat één van de partijen zich terughoudend opstelt of de leiders aan beide zijden een nieuwe oplossing vinden. Israëli's zullen je vertellen dat als de Palestijnen hun wapens neerleggen, de oorlog zal eindigen, maar als Israël daarentegen zijn wapens neerlegt, worden het land en haar bevolking van de planeet geveegd. Ik heb geen kristallen bol en kan je niet vertellen wat waar is.
MISLUKTE LEIDER
Maar waar ik zeker van ben, is dat elke keer dat Israël meer onschuldigen doodt, ze meer woede en haat opwekt en meer Palestijnen en Arabieren werft voor de zaak tegen hen. Dat valt niet te betwisten. Dus waarom is dit nu gebeurd? Ik weet niet zeker hoe ik die vraag moet beantwoorden, behalve dat het uiteindelijk moest gebeuren. Het was een enorme beleids- en inlichtingenfout en Netanyahu zou daar politiek de prijs voor moeten betalen - hij is een mislukte leider. Iran heeft waarschijnlijk geholpen bij het organiseren van de aanval en het geld dat vrijkwam door de gevangenenruil van de regering Biden heeft de situatie waarschijnlijk ook niet geholpen. De steeds extremistischer wordende Israëlische regering en kolonisten die de Palestijnen provoceren, hebben al helemaal niet geholpen. Naar de Al-Aqsa moskee gaan om die te ontheiligen ook niet. Blokkades, bombardementen en het zonder onderscheid onderwerpen van een heel volk ook niet. Evenmin als weigeren om te praten met niet-terroristische leiders in Palestina. Net zomin als het illegaal blijven uitbreiden en stelen van wat er nog over is van Palestijns land, zoals veel Joden en Israëli's in de 21e eeuw hebben gedaan ondanks de roep van de wereldgemeenschap om te stoppen. Een gewelddadige reactie was voorspelbaar - in feite hebben veel mensen dit voorspeld. Israël stopt deze mensen voortdurend in steeds kleinere hokjes met steeds minder middelen. Maar als je het Israëlische leiders kwalijk wilt nemen dat ze doorgaan met het uitbreiden en vestigen van land dat niet van hen is (zoals ik), dan moet je ook de Palestijnse leiders kwalijk nemen dat ze in de 20e eeuw herhaaldelijk een opgedeeld Israël, dat tot vrede had kunnen leiden, niet hebben geaccepteerd (zoals ik).
Onthoud ook dit: Hamas is nog steeds een extremistische groepering. Het Palestijnse volk heeft geen regering of leiders die rechtmatig hun belangen vertegenwoordigen. Hamas is dat zeker niet. Zullen sommige Palestijnen juichen en klappen bij de doden, of op ze spugen als ze door Gaza worden rondgedragen? Ja, dat zullen ze. En dat hebben ze gedaan. Velen zullen ook rouwen omdat ze Hamas verafschuwen en weten dat dit de situatie alleen maar erger zal maken. Dit is niet anders dan hoe sommige Amerikanen juichen bij de doden in elke oorlog die we ooit gevochten hebben. Het is niet anders dan de Israëli's die tuinstoelen neerzetten om hun regering Palestina te zien bombarderen en hen ook toejuichen. Dit betekent niet dat Palestijnen of Israëli's of Amerikanen slecht zijn - het betekent dat sommigen van hen toegeven aan hun gewelddadige impulsen en hun ijverige gevoelens van rechtvaardige wraak. Oplossingen, vraagt u? Ik kan niet zeggen dat ik die heb. Als je meende die hier te kunnen vinden, dan spijt me dat. De tweestaten-oplossing lijkt me dood.
Een drie-staten-oplossing is enigszins logisch, maar lijkt buiten het zicht te liggen van alle mensen die ertoe doen en die het zouden kunnen realiseren. Ik zou willen dat een één-staat-oplossing realistisch voelde - een wereld van Israëli's en Arabieren en moslims en Joden die naast elkaar leven met gelijke rechten, volledig geïntegreerd en ontdaan van hun haat. Dat is de door mij aanbeden versie van Israël. Maar hij wordt steeds minder realistisch met elke nieuwe daad van geweld. Ben ik pro-Israël of pro-Palestina? Ik heb geen idee. Ik ben pro-geen-burgers-vermoorden. Ik ben voor het niet opsluiten van miljoenen mensen in openluchtgevangenissen. Ik ben pro-geen oma’s in het achterhoofd schieten. Ik ben voor het niet platbombarderen van appartementencomplexen. Ik ben voor het niet verkrachten en gijzelen van mensen- Ik ben voor het niet -opsluiten-van-mensen-zonder-eerlijk-proces. Wat het verder ook allemaal wezen mag, van al deze dingen wil ik niets weten. Ik ben pro-vrijheid en pro-vrede en pro allemaal andere dingen die we nooit meer zien in dit conflict.
Vertaald met behulp van het vertaalprogramma DeepL. Vertaling gepubliceerd met permissie van de auteur Isaac Saul van Tangle News. Oorspronkelijke tekst. Oorsponkelijke tekst.
Commentaar redactie:
Isaac Saul schrijft de motivatie van de Hamasdaders toe aan wraakgevoelens: “Ze doen dit omdat ze de duivel vertegenwoordigen op de schouder van elke onderdrukte Palestijn die iemand heeft verloren in dit conflict.” Als voormalig inwoner van Israël heeft hij zeker recht van spreken. Wel kan het partijdig overkomen. Het antisemitisme waarover Hans Teeuwen zijn eenzijdige bijdrage leverde, kan wellicht ook een rol spelen bij de motieven van de daders. Inmiddels (24-10-23) is er nog altijd geen bewijs voor het door Teeuwen en vele andere genoemde onthoofden van baby’s.
Ik vind dit een van de mooiste, eerlijkste en meest oprechte bijdrage die ik tot nu toe over dit verschikkelijke conflict heb gelezen. Er zijn geen winnaars alleen maar verliezers. Hadden we de Israëliërs een lap grond moeten schenken die niet aan ons was om weg te geven? Waarschijnlijk niet. Toch ligt een oplossing alleen in de toekomst. Sommige dingen zijn niet ongedaan te maken, net zoals we de Amerika niet kunnen teruggeven aan de Indianen of alle tot slaaf gemaakten kunnen terugsturen naar Afrika. Een eerlijke beschouwing, waarbij beide partijen bereid zijn om verantwoordelijkheid te nemen en op zoek te gaan naar een oplossing, kan het conflict morgen oplossen. Maar daarvoor is moed nodig en die is maar weinig mensen gegeven.